Loewies verhaal loopt ten einde...

9. Terug in de bib

Daar stond hij. Naast Janne. In het boekenkamertje van de bib. Met zijn gewone kleren aan. Hoelang was hij weggeweest? Het leek wel meer dan honderd jaar. Zeven levens had hij geleefd. Hij voelde aan de amulet, die was er nog. Maar de steen lichtte niet meer op.
‘Janne, wat is er precies gebeurd? Hoe lang ben ik weggeweest?' ‘Je bent helemaal niet weggeweest,' antwoordde Janne verwonderd. ‘Je was hier de hele tijd. Maar je was zo verdiept in het verhaal. Het was alsof je van de aardbodem verdwenen was. Alleen wanneer je aan je amulet draaide en mij een vraag stelde, luisterde je even naar wat ik te vertellen had. Gelukkig vond ik de juiste boeken waarin ik het juiste antwoord kon terugvinden. Was het eng?'
Loewie knikte: ‘Soms wel. Maar het was ook het spannendste dat ik ooit heb meegemaakt. Ik kon mijn angst in het donker overwinnen en heb gedwaald door het bos van de holenbeer, ik werd bijna levend begraven in een piramide, maar vond mijn weg terug in het doolhof. Een reus met één oog wilde in mijn billen happen, maar we waren hem te slim af. Ik heb een drakenkop voor een vikingschip gemaakt, heb geroofd en geplunderd, maar ik heb niemand gedood. Ik was bijna getrouwd met een meisje van vijf, en dat vond ik maar niks. Ik weet wat het ei van Columbus is en heb ook nog een raadsel opgelost en echte Indianen gezien. En ik heb grote honger gehad. Nu trouwens nog steeds...' Hij wreef over zijn rommelende buik.'
‘Je hebt je dit allemaal ingebeeld,' zei Janne die vond dat haar broertje wel erg overdreef. Loewie bekeek zichzelf in de spiegel en zag het blauwe oog. ‘En dit dan?' vroeg hij. ‘Dit blauwe oog heb ik te danken aan de zoon van Christoffel Columbus die me niet wilde geloven.'
‘Ach, jij! Jij hebt om de haverklap een blauw oog. Je zult vanmorgen wel weer tegen een kast zijn aangelopen of gisteren een voetbal tegen je oog hebben gekregen.' ‘Mijn billen zijn ook blauw, van de vlegel op mijn achterste. Wil je het zien?'
Janne schudde haar hoofd. ‘Ik heb geen interesse in de kleur van je achterwerk. Hou jij je broek maar aan.' ‘Waarom geloof je me niet? Ik heb werkelijk een reis doorheen de tijd gemaakt,' sputterde hij. Al kibbelend verlieten ze het kamertje.
Loewie zag op de klok dat ze precies een uur in het kamertje waren gebleven. Het was net alsof hij had gedroomd. Levensechte dromen. Waar tijd niet bestond. Of nee, waar tijd anders was. Hij had op een uur zoveel geleerd en zoveel werelden ontdekt!
Opa stond op een laddertje en versierde de bib met vlaggetjes waarop ‘Jeugdboekenweek' stond. Opa keek op en knipoogde naar zijn kleinzoon‘Je bent terug zie ik. Hoe was het daar?' ‘Veel oude en vergeten boeken,' antwoordde Janne. ‘En Loewie die er met zijn neus in stak.'Opa keek Loewie onderzoekend aan. ‘Het was heel spannend, opa,' sprak Loewie. ‘Ik ben in andere werelden terecht gekomen. Ik heb een reis door de tijd gemaakt. Maar Janne gelooft mij niet.'
Opa grinnikte. ‘Ik geloof je wel Loewie. Ik heb het lang geleden ook meegemaakt. Sommige boeken lijken eeuwig te bestaan.' ‘Hebt u ook het boek met de amulet gelezen, opa?' vroeg Loewie ongelovig. Opa knikte: ‘Ik weet niet of het hetzelfde boek was. Maar ik weet wel dat ik van de wereld verdween als ik in een boek verzeild geraakte. Een verhaal is een verhaal. Vertellen, tekenen, schrijven en lezen. Het zijn allemaal deurtjes naar een andere wereld waar je even in kunt verblijven, maar waar je gelukkig ook veilig uit weg kunt geraken.'
Janne keek van opa naar haar broer en vroeg: ‘Loewie, wat was het leukste dat je hebt gelezen? 'Loewie moest niet lang nadenken. ‘Je zult het misschien vreemd vinden, maar mijn verblijf in het arme huis vond ik het leukste. Ik heb daar een filmpje uitgevonden en ik wist opeens hoe je een boek kon maken. Ik ontdekte hoe leuk het was om verhalen te vertellen! Mijn broertjes en zusjes werden er blij van.' ‘En weet je ook hoe het verhaal verder ging?' vroeg opa die van het laddertje kwam. Loewie knikte: ‘Ik wilde heel veel boeken maken. Zoveel dat ik ze kon uitlenen aan alle kinderen in de straat die geen geld hadden om boeken te kopen. Ik zou zeleren lezen en hen op die manier gelukkig maken. ‘
‘En wat was het engste?' wilde Janne weten. Loewie twijfelde en moest er over nadenken. ‘Een dier doden vond ik vreselijk, net als het plunderen bij de Vikingen. Trouwen met een vijfjarige snotneus vond ik ook maar niets. Maar dankzij het antwoord van Janne kon ik naar het klooster. En daar zijn heel veel boeken,' glunderde hij.
Opa zette zich aan de balie en nam de boeken aan die kinderen terugbrachten. ‘Ik heb de weddenschap verloren Loewie. Vanavond gaan we naar de biscoop.' Loewie klapte in zijn handen, ging even op zijn handen staan, verloor zijn evenwicht en kwam op zijn pijnlijke blauwe billen terecht. ‘Ik mag de film uitkiezen hé opa? Ze spelen ‘Het oneindige verhaal'. En morgen kom ik terug naar hier. Ik wil een spannend boek uitkiezen en misschien maak ik er thuis wel tekeningen bij.
Die middag wist Loewie wat hij moest doen. Hij maakte een tekenfilmpje over een ridder van niks die een klap van een vlegel kreeg.
Einde

OPDRACHT

Januari 2050... Je gaat naar de bib. Wat neem je mee naar huis?

Het antwoord op deze vraag kun je sturen naar bibliotheek@zwevegem.be. Je kunt het ook posten op onze facebookpagina of reageren op dit blogbericht en ons zo je antwoord bezorgen.

Vond je het een leuk verhaal? Laat ons weten wat je ervan vond!